Nieuw-Zeeland: Kia Ora!

Wegens het overaanbod aan schrijfmateriaal heb ik besloten om mijn 5 weken Nieuw-Zeeland op te splitsen in 2 delen, wanneer ik dit schrijf is het 29 november sta ik nagenoeg aan het begin van mijn reis doorheen het zuidelijke deel en heb ik het noordereiland reeds achter de kiezen.

In Nieuw-Zeeland geraken was niet simpel; vertrokken onder een middagzon van 35 graden in hartje Australië, overstappen in Sydney (incl. bezoek van Wannes en Annelies) en Melbourne, om op de laatstgenoemde plaats ook nog eens verplicht mijn terugvlucht richting Sydney te boeken … De buren in het vliegtuig maakten gelukkig veel goed, wederom een Poolse diplomaat op weg naar Melbourne en een Noorse wereldreizigster richting Auckland.

Toegekomen in de grootste stad van Nieuw-Zeeland was het eerst en vooral flink wennen aan de temperatuur, terwijl ik met lange broek en vier verschillende lagen kledij door de straten liep, kwam ik mensen tegen in T-shirt en shorts bij 17 graden, gekken! Ik moest enkele dingen zien te regelen zoals mijn volledige trip doorheen het land, op aanraden van een goede vriend ben ik eens bij Stray Travel gaan luisteren en na enkele uren bedenktijd besloot ik om bij hen een busticket te boeken. Daarnaast had ik dringend nood aan nieuw schoeisel, beschimmelde Leerdammer was niets tegen de geur van m’n vorige paar na het doorstaan van de storm bij de afdaling van Kings Canyon, ik hoef er dan ook geen plaatje bij te maken dat ik in de eerste nachten Nieuw-Zeeland geen vrienden gemaakt heb in het hostel wanneer ik m’n schoenen langs m’n bed neerzette …

Woensdag 14 december sprong ik dan op de bus richting het noorden, eerste bestemming was Pahia. Tijdens de rit al eens kennis gemaakt met de reisgenoten, plezant volk. In Pahia zelf bleef ik twee nachten, zo had ik ook de tijd om nog een trip naar het meest noordelijke punt van Nieuw-Zeeland te maken, Cape Reinga! Voor de Maori’s was deze plaats oorspronkelijk heilig als poort naar het hiernamaals, de plek zelf was dan ook prachtig. Je kon er zien waar de Tasman Sea en de Pacific met elkaar botsten, een fantastisch uitzicht daarbovenop en je kon er zonder probleem enkele uren naar staren. Diezelfde dag ook eens sandboarden uitgeprobeerd, met een soort bodyboard van een enorme zandduin afglijden tegen 60 km/u, vrij snel! Tijdens die activiteit ook nog een andere Belg leren kennen, ik herkende een Limburgs accent en had nog gelijk ook. Wouter was 23 en afkomstig uit Oppoeteren, toevallig genoeg hadden we ook nog enkele gemeenschappelijke vrienden op Facebook, de wereld is klein.

In de dagen daarna verbleven we opnieuw in Auckland, nieuwe stad voor de bus en dus ook nieuw volk. Hahei was de eerste tussenstop, tijdens het kayakken op zee kennis gemaakt met enkele fijne mensen. Leeftijdsgenoot Craig en z’n reisgenoot Felix uit Engeland plus Josip uit Zweden, kerels waar ik tot nu toe al enorm veel mee heb kunnen lachen en waar ik nu nog steeds mee rondreis. Ook al hebben we allemaal andere intenties in Nieuw-Zeeland zelf, we besloten om toch zo lang mogelijk met z’n vieren proberen samen te reizen. Josip bijvoorbeeld vertrekt op 17 december terug richting Zweden, Craig en Felix zijn hier nog geen maand en willen een volledig jaar werken.

Tijdens de rit doorheen het noorden stonden er verschillende activiteiten op het programma. Aan de westkust in Raglan heb ik voor het eerst juist leren surfen, drie instructrices brachten ons de basics bij en tijdens m’n eerste poging bleef ik al zonder problemen op het board staan … om vervolgens de tien daaropvolgende keren flink op m’n gezicht te gaan. Van Raglan ging het richting Mourea aan de oostkust, een miscommunicatie zorgde ervoor dat de Maori’s daar ons 80 dollar aftroggelden voor een vrij povere culturele show, we hebben er echter voor kunnen zorgen dat we dat geld konden recupereren van de reisorganisatie zelf. De nacht daar zal ik ook niet snel vergeten, met 36 personen in één open ruimte, je kan je al voorstellen wat dat gaf, enkele snurkers hadden zichzelf minder populair gemaakt in enkele uren tijd. In Rotorua besloten we met een vrij grote groep om even halt te houden, de bus ging verder en wij waren een extra overnachting rijker. De stad dan, die staat bekend om z’n geothermische activiteit, overal hangt een doordringende geur van rotte eieren. Daar hebben we ook een Maoridorp bezocht, vrij interessant hoe ze gebruik maakten van al die warmwaterbronnen. Via een soort irrigatiesysteem hadden ze een badplaats gecreëerd voor heel het dorp, eentje die overigens voortdurend werd voorzien van vers water. De stoom werd dan weer gebruikt voor te koken, allerlei natuurlijke middelen zoals modder voor cosmetische doeleinden, … ’s Avonds nog even iets gaan drinken met de hele bende en de volgende dag alweer de bus op richting nieuwe avonturen.

Taupo, zo heette de nieuwe bestemming en daarbij kwam ook direct een nieuwe uitdaging, skydiven! Het was iets dat al lang op m’n verlanglijst stond, ooit moest ik het toch eens gedaan hebben en de omstandigheden waren goed; redelijke prijs, goed weer en fijn volk dat hetzelfde van plan was, Felix en Josip. Nadat we werden afgezet aan het skydivecentrum ondertekende ik m’n inschrijving en kon het wachten beginnen. Josip, Felix en ik zaten in de derde vlucht, we kregen een soort van pilootmuts, een pak en het belangrijkste: een harnas, en klaar waren we! Omdat Josip en ik als enigste van 4km hoogte sprongen stonden we als eersten op het bord, een vriendelijke kerel kwam naar me toe “Hi Gert, I’m Chris, your instructor.” waarop ik zei: “Chris, you’re my hero today!”. Aangename kennismaking en ik voelde dat ik hem volledig kon vertrouwen. Negen springers, ik als tweede en Josip als eerste. Felix zat links van mij en Josip met z’n aangezicht naar ons, langs de deur, je kon voelen dat de spanning in die metalen kist begon te stijgen. Het duurde ongeveer 20 minuten om tot op 4km hoogte te komen, in de tussentijd vroeg Chris me af en toe hoe het ging en voelde ik hoe hij het harnas vastsnoerde. Het deurtje ging open en tot op dat moment had ik eigenlijk niet echt last van zenuwen, Josip ging op de kant zitten met de instructeur achter hem en zonder aftellen verdwenen ze in de diepte. Wetende dat er ongeveer 10 à 15 seconden tussen iedere springer zouden zitten vloekte ik in m’n hoofd even “mil-jaar”. Chris bracht met tot aan de rand, vluchtig keek ik even in de diepte alvorens m’n hoofd achterover te brengen, benen uit en onder het vliegtuig, het harnas stevig vasthoudend en daar gingen we. De eerste 10 seconden zijn vrij vaag, achteraf bekeken is het de tijd die je hersenen nodig hebben om te begrijpen wat je aan het doen bent, daarna begon ik weer te ademen en heb ik letterlijk genoten van iedere seconde. Prachtig uitzicht, tegen ongeveer 200 km/u naar beneden vliegen en dan zag ik Chris z’n vingers in m’n gezichtsveld verschijnen, aftellend van 3 naar 1, “parachute, open asjeblieft.”. Enkele flinke snokken en gevoelige kroonjuwelen later zweefde ik door het luchtruim, koeien zijn kleiner dan mieren en je ziet zoveel. Chris gaf me even de teugels van de parachute door en ik kon richting het landingspunt sturen, m’n nieuwe sneakers maakten terug contact met moeder Aarde en ik was blij als een klein kind, handjeklap met Chris en Josip om daarna even te bekomen van de adrenaline. Geld goed gespendeerd, een unieke ervaring die ik iedereen kan aanraden! ’s Avonds de goede afloop gevierd met alle andere springers, de dag erop vertrokken we met z’n allen richting het Tongariro National Park.

Dit laatste park kwam enige tijd terug in de wereldpers terecht door een actieve vulkaan, Mt. Tongariro. Het spijtige gevolg door de uitbarsting was dat de wereldberoemde Tongariro Crossing -één van de beste ééndagswandelingen ter wereld- gesloten werd voor onbepaalde tijd. Ikzelf besloot dan ook om m’n plannen aan te passen en niet te lang in het National Park te blijven, samen met de Britten, Josip en Eran uit Israel heb ik dan een vijf uur durende wandeling gemaakt naar twee hoger gelegen meren. Het uitzicht vanop die punten was werkelijk fenomenaal, aan beide kanten lagen de besneeuwde toppen van twee vulkanen, een blauwe lucht, wolken die over het landschap naar beneden gleden, … Werkelijk één van de mooiste plaatsen die ik ooit heb gezien.

Een week geleden dan zat ik in Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland en voor even ook het epicentrum van alles wat met ‘hobbits’ te maken heeft. Enkele dagen terug vond er de wereldpremière plaats van de gelijknamige film, hostels waren dus volledig volgeboekt en de stad liep over van de vreemde figuren, niks voor mij! Een boottocht met de ferry en diverse busritten later zit ik nu in Franz Josef, een dorp met 320 inwoners aan de westkust van het zuidereiland. Gisteren met de hele bus in de kroeg gezeten, zo meteen een bezoek brengen aan een gletsjer hier, morgen gaat het alweer richting Lake Wanaka, het meest gefotografeerde meer ter wereld!

Tot dan! Kia ora!